انگار تمام آسمان به این پنجره آمده است

که سقف کوچک مان چنین پرستاره است

فردای سبز

آرزویی محال نیست

وقتی شانه های اعتماد

پناه مرغان مهاجر است

که از فراز غروب های دور و دراز

اینکه به جست و جوی آشیانی روشن آمده اند

از امشب تا خورشید راهی نیست

نگاهمان کنید !

.

.

.

زندگی رسم خوشایندی است

ما گره خواهیم زد

دلها را با عشق ، زندگی را با مهر

ما به یک آینه، یک بستگی پاک قناعت داریم

مقدمتان را گرامی میداریم

.

.

.

بنام خدای عشق

کنار آشنایی تو آشیانه می‌کنم

فضای آشیانه را پر از کرانه می ‌کنم

کسی سئوال می‌کند به خاطر چه زنده‌ای

و من برای زندگی تو را بهانه می‌کنم

امیدواریم که گل وجودتان زیباترین نقش باغ خاطره این روز باشید

.

.

.

برانیم تا دلهایمان را به مهر پیوند زده

بهار را به استقبال برویم .

حضورت ای دوست

قدمهایمان را استوار و دلهایمان را گرم می ‌کند

.

.

.

بار سفر بسته‌ایم به قصد دریای همدلی

در پگاه آغازین این سفر همراهمان باشید

.

.

.

خانه‌ای ساخته‌ایم ، سایبانش همه عشق

زیر پا فرش غرور ، در حصارش همه تکرار صفا

ما در این جمع لطیف

لطف دیدار تو را می ‌طلبیم

.

.

.

قلب من و تو را

پیوند جاودانه مهری است در نهان

پیوند جاودانه ما ناگسسته باد

تا آخرین دم از نفس واپسین ما این مهر بسته باد

.

.

.

دل بسته‌ایم به زندگی ، با ما باشید

در میان همه گلهای نجیب ، گل مریم چیدم

و در این محفل عشق ، با دوصد شاخه یاس

مقدم پاک شما یاران را ، همه گل می ‌کاریم

.

.

.

دلمان می خواهد با نسیم سحری

شاخه ای از گل یاس

بوته ای از گل مریم

بغلی از گل سرخ

همه را دسته کنیم

برگیریم و بسازیم سبدی از پر طاووس سپید

تا دهیم مژده بر آنان که در این بزم به ما پیوندند

.

.

.

پایان هر رفتن رسیدن است

و ما اکنون به نقطه‌ای رسیده‌ایم که آغاز یک رفتن است

در این آغاز همسفر ما باشید

.

.

.

لانه‌ای ساخته‌ایم با گل یاس سفید

در فراسوی بهار، ما ترا می‌خوانیم تا به لطف قدمت

این دل کوچک ما گل به دامن بشود

در انتظاریم

با گل حضور خود

محفل آرای سرور ما باشید